یکی از نکتههای ارزشمند و ماندگار جبهههای نبرد، حضور روحانیون اعزامی بود که در کنار رزمندگان اسلام زندگی میکردند، دوشادوش آنها میجنگیدند و شهدای بسیاری نیز تقدیم اسلام کردند. حاجآقا محمد پورکاویان نیز یکی از همین روحانیون بود. او یکی از آرپیجیزنهای گردان بود. وی همواره لباس بسیجی بر تن داشت، اما هیچ وقت عمامهٔ سفیدش را ازسرش برنمیداشت. گاهی وقتها با شوخی به ایشان میگفتیم «حاج آقا عمامهٔ شما، آخرش کار دست ما میدهد. شما که میدانید دشمن چقدر نسبت به عمامه حساسیت دارد!» و او در جواب، تبسمی میکرد و میگفت «دلاور، من که میدانم تو شوخی میکنی، ولی مطمئن باش همینها که امروزه نسبت به این کار انتقاد دارند پسفردا میگویند روحانیت در جنگ نقش نداشت، و اگر داشتند، کجا بودند. پس لازم است حضور روحانیون در جبهه به چشم بیاید.»
در واقع باید گفت وجود روحانیون جوان و دلاوری که کلاسهای درس را به عشق جهاد در راه خدا، ترک کرده بودند، پشتوانهٔ معنوی بسیار خوبی برای رزمندگان بود. آنان با خواندن دعا و نقل احادیث و روایات و شرکت در عملیاتهای گوناگون، نقش بسیار عمدهای در ایجاد آرامش، تقویت معنویت و تشدید روحیهٔ سلحشوری و جنگاوری در رزمندگان اسلام داشتند.
راوی: ابراهیم سام دلیری